Το ξυπνητήρι

Κάθε μέρα το ρολόι του χεριού μου χτυπάει στις 5:30.  Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.  Κάποτε, πάνε χρόνια που έγινε αυτό, το ρύθμισα για να μου θυμίσει κάτι. Και από τότε έμεινε εκεί.  Να χτυπάει καθημερινά την ίδια ώρα το απόγευμα.  Βαρέθηκα να το σταματήσω.
Με τον καιρό το συνήθισα.  Ήταν σαν μία υπενθύμιση ότι άλλη μία μέρα φτάνει στη δύση της.  Μία υπενθύμιση ότι η δουλειά μπορεί να σταματήσει σιγά – σιγά και να ξεκινήσει κάτι άλλο.  Πότε το άκουγα, πότε όχι.  Άλλες φορές ο ήχος χανόταν στη φασαρία της πόλης και των αυτοκινήτων.  Άλλες φορές ακουγόταν σαν καμπάνα μέσα στην ησυχία του δωματίου.
Πέρασαν χρόνια από τότε που ακούστηκε για πρώτη φορά. Όμως μόνο τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πραγματικά πόσο χρήσιμο είναι.  Αυτό το μπιπ μπιπ την ίδια ώρα κάθε μέρα.  Μία ενόχληση στο αυτί αλλά κυρίως μία ερώτηση.  Τι κάνεις σήμερα;  Τι έκανες χτες την ίδια ώρα; Τι θα κάνεις αύριο όταν ξαναχτυπήσω;
Έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω μία συλλογή.  Μία συλλογή καθημερινών στιγμών.  Κάθε μέρα, στις 5:30 το απόγευμα το ρολόι ξεχωρίζει μία στιγμή.  Αν είναι ιδιαίτερη την κρατώ στο μυαλό μου.  Αν μοιάζει τόσο πολύ με άλλες την ξεχνώ.  Το έχω ήδη αυτό το «κομμάτι».
Με τον καιρό μάζεψα στιγμές.  Στη δουλειά, στο δρόμο, στο φαγητό,σε κάποιο ταξίδι, η γεύση ενός καφέ, η κουβέντα με κάποιον, μία εικόνα που έβλεπα εκείνη τη στιγμή, η μυρωδιά που δέθηκε με μία ανάμνηση, μία σκέψη ιδιαίτερη.  Μικρά κομμάτια ζωής δηλαδή, που το ξυπνητήρι τα έφερε κοντά και τα έκανε να ξεχωρίσουν από όλα τα υπόλοιπα.  Τα έδεσε σε ένα κομπολόι που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Πολλές φορές δεν μπαίνει τίποτε πια στη συλλογή. Οι μέρες και οι στιγμές είναι ίδιες. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.  Όμως πότε πότε κάτι ξεχωρίζει και παίρνει τη θέση του στη σειρά.
Το ρολόι χτυπάει κάθε μέρα στις 5:30. Εγώ προσπαθώ.  Κάθε μέρα στις 5:30 να προσθέτω ένα διαφορετικό κομμάτι στη συλλογή.