Κάθε πρωί. Και πιο συχνά. Είναι όλα σωστά; Αρέσουμε στον κόσμο; Ποιά είναι η εικόνα μας; Πώς μας βλέπουν οι άλλοι; Μπορούμε να διορθώσουμε κάτι πριν βγούμε «έξω»;
Πόσο συχνά κοιτάμε λίγο πιό βαθιά; Πότε ο χρόνος μας επιτρέπει να διαπεράσουμε την αντανάκλαση και να δούμε μέσα από τα μάτια αυτό που υπάρχει εκεί;
Έχουμε την ικανότητα; Μπορούμε εμείς οι ίδιοι να δούμε τον εαυτό μας όπως δεν τον βλέπουν ποτέ αυτοί; Μπορούμε να σταθούμε κριτές ενός κόσμου που εμείς δημιουργήσαμε;
Κι αν μπορούμε; Το αντέχουμε;
Απίστευτη στην λιτότητά της σύνθεση!
Και, όχι, δεν το αντέχουμε, τελικά… Μοιραιόι κι άκλαφτοι θα πάμε…
😦
Γιατί, γιατί; Γιατί να μην αντέχουμε ότι είναι δικό μας; Γιατί να «θαυμάζουμε» στους άλλους κάτι που ίσως τελικά το έχουμε και εμείς;